Woensdag 08/11/2010 - etappe 01

Etappe 01: van Phoenix naar Flagstaff

------------------------------------------------------

Vandaag de eerste etappe: we rijden van Phoenix naar Flagstaff via de Superstition Mountains in het Tonto National Forest. Na het ontbijt laden we de bagage in de auto, kontroleren de kamer en checken uit.
Niettegenstaande Phoenix een kanjer van een stad is valt het verkeer heus mee en in no time rijden we op de Apache Trail richting Theodore Roosevelt Lake.
Het eerste wat we vinden bij het buitenkomen van Phoenix is de Goldfield Ghost Town, en dat is zeker een bezoek waard. Uiteindelijk vind ik deze ghost town veel mooier en interssanter dan Silver City 2 jaar geleden.
Hier wat info: http://www.goldfieldghosttown.com/

Alles ingeladen en klaar om te vertrekken

-----------------------------------------------

Een eerste stop aan het begin van de Apache Trail

-------------------------------------------------------

Aankomst in de Goldfield Ghost Town

--------------------------------------------

Goldfield Ghost Town

De toren waarmee gouderts uit de grond werd gehaald.

-------------------------------------------

Goldfield Ghost Town

Het hotel met saloon onderaan

-------------------------------------------

Goldfield Ghost Town

Nog wat sfeerbeelden

-------------------------------------------

Goldfield Ghost Town

Ik weet niet of hier echt mensen begraven liggen

-------------------------------------------

Goldfield Ghost Town

-------------------------------------------

Goldfield Ghost Town

Het hokje waar het dynamiet werd bewaard

-------------------------------------------

Goldfield Ghost Town

Cowboylaarzen en -hoeden aan het plafond

-------------------------------------------

De rit gaat verder op de Apache Trail. We houden een stop in Tortilla Flat, ongeveer 5 huizen groot, waar we onze picnic aanspreken. Nadien gaat de weg over in een verharde zandweg en kunnen we slechts gemiddeld ongeveer 10 mijl per uur rijden. De auto krijgt het zwaar te verduren want de weg zit vol putten en ribbels. We zijn moederziel alleen en de hitte is enorm. Er is ook geen wind waardoor er geen afkoeling is. Gelukkig heeft de auto airco.
Het landschap is adembenemend mooi. We schieten bijna niet op, uitstappen is een marteling vanwege de hitte, maar het uitzicht is werkelijk grandioos en dat maakt alles goed.

Op de "dirt road" van de Apache Trail.

Putten en ribbels in de weg en een verzengende hitte.

------------------------------------------------

Kanjers van cactussen

-----------------------------------

Enkele uurtjes later komen we aan bij het Theodore Roosevelt Lake, waar we een grote stuwdam vinden. Het begint al laat in de namiddag te worden en het is nog ettelijke mijlen naar ons hotel in Flagstaff. De rit over de Apache Trail is veel trager gegaan dan verwacht en is de planning daardoor een beetje in de war. We blijven dan ook maar een kwartiertje.
Na Camp Verde nemen we de highway naar Flagstaff, en het is dan nog ongeveer 60 miles. Gelukkig schieten we goed op.

De stuwdam aan het Theodore Roosevelt Lake

-------------------------------------------------------

Plantengroei langs de weg

-------------------------------------------------

Als we aankomen in de Days Inn in Flagstaff is het al avond. Een vriendelijke receptionist geeft ons de sleutels van de kamer en we kunnen beschikken. We blijven 1 nacht, want morgen vertrekken we terug.
We vragen om een goede steakhouse in de buurt en hij stuurt ons zonder aarzelen naar Black Barts.
http://www.blackbartssteakhouse.com/

Een beetje geschiedenis...

Black Bart heeft echt bestaan en zijn echte naam was Charles Earl Bolles. Hij verdween in 1888. Hij was een beruchte overvaller van postkoetsen en na iedere overval liet hij poëtische berichten achter. Hij opereerde vooral in het noorden van Californië en het zuiden van Oregon. Wegens onenigheid met de bank van Wells Fargo & Co. zwoer hij dat hij het hen betaald zou zetten en zo begon hij zijn criminele carrière.
Hij ging bij iedere overval gekleed in wit linnen en bedekte hij hiermee zijn lichaam en gezicht. In 1883 pleegde hij zijn laatste overval en op die locatie liet hij onder meer een zakdoek achter met daarin een waslabel, waardoor hij uiteindelijk werd gearresteerd. Hij werd veroordeeld tot 6 jaar gevangenisstraf, maar na 4 jaar werd hij vrijgelaten wegens goed gedrag.
Kort na zijn vrijlating verdween Bolles zonder een spoor na te laten.
-------------------------------------------------

Ik voer het adres in onze GPS en we rijden dwars door de stad, langs een railroad en komen tenslotte aan bij Black Barts. Vooraan staat een podium en iemand is er aan het piano spelen en een kelner is aan het zingen. Blijkt dat iedere kelner of dienster elk op zijn beurt een liedje gaat zingen vooraan.
Een bepaald moment stopt alle personeel in de zaal, draaien zich richting podium en zingen een lied in koor.
Prachtig gewoon en uiteraard enkel in de USA mogelijk, the land of the ultimate freedom.

Steakhouse Black Barts.

--------------------------------------------------

Op het podium staat een kelner te zingen

-------------------------------------------------------------

Blijkbaar is het elk om de beurt bij Black Barts

-----------------------------------------------

Spontaan begint alle personeel in koor te zingen

Ik amuseer mij kostelijk want dit is goud waard !

--------------------------------------------------------

We keren terug naar ons hotel in het centrum van de stad Flagstaff en gaan slapen. Morgen verlaten we Arizona en rijden de staat Utah binnen. We hebben zo'n 400 km erop zitten - wat eigenlijk nog meevalt.
De eerste etappe is een succes. De prachtige locaties, het adembenemende landschap, de vriendelijke mensen. De Apache Trail was nóg mooier dan verwacht. Een aanrader !

To be continued....

Dinsdag 08/10/2010

Vroeg wakker, uiteraard. De jetlag speelt parten; 9 uur tijdverschil is niet niks.

Om 6.30u gaan we ontbijten in JJ's Sports Cantina. Amerikanen zijn vroege vogels, de ontbijtzaal was reeds goed gevuld. Het personeel is bijna uitsluitend Latino, waarschijnlijk Mexicanen. Tegen ons spreken ze vlot Engels, maar onder elkaar is iedere conversatie in het Spaans.

Straatbeeld in Phoenix, AZ.

---------------------------------------------------

Vandaag blijven we nog een dag in Phoenix, en het is de bedoeling om ons te organiseren voordat we aan onze rondrit beginnen.

Met de shuttle van het hotel kunnen we gratis naar Sky Harbor, de luchthaven van Phoenix. Van daar is het nog een rit met de bus naar het gebouw waar alle kantoren voor huurauto's zijn gevestigd. Wij begeven ons naar Avis en krijgen een splinternieuwe rode Chevrolet Aveo. Voor de USA eerder een kleine wagen, maar voor ons ruim voldoende. Ze proberen natuurlijk om ons een grotere wagen aan te smeren, maar we wisten dat ze dat zouden doen. Als dat niet lukt proberen ze ons wijs te maken dat de verzekering onvoeldoende is. Larie natuurlijk, we hadden alles zorgvuldig geregeld vanuit België. We houden echter voet bij stuk en enige tijd later geven ze de sleutels.

Onze Chevrolet Aveo. Voor de USA een kleine auto.

Voor ons doel echter ruim voldoende.

We hebben geen nummerplaat vooraan, enkel achteraan (???).

-----------------------------------------------------

Het eerste wat we doen is naar een Wal*Mart rijden om wat inkopen te doen. De isomo frigobox is een must, wat frisdrank, water, en iets om te eten in de middag.

We rijden door en de volgende stop is het Anthem Outlet Store, zo'n 30 mijl verderop. Voor ons is dat meer dan 50 km, voor de Amerikanen is dat "om de hoek". Hier wordt heel anders gedacht over afstanden. We zijn net buiten Phoenix maar nog altijd op het grondgebied. Het is wel een heel grote stad.
In deze outlet store kopen we wat extra kledij, T-shirts, broeken, sandalen... Ook iets warms want binnen een week gaan we heel erg hoog in de Rocky Mountains.

Het is extreem warm, ik schat zo'n 40°C. In de zon is het absoluut niet te doen. We vluchten van de ene schaduw naar de andere. Viviane kan er beter tegen dan ikzelf.

Onze eerste stop: de Wal*Mart voor de noodzakelijke boodschappen.

----------------------------------------------------------------

  

In de Anthem Outlet Store. Een heel groot winkelcomplex waar ze

kledij verkopen tegen heel schappelijke prijzen.

-------------------------------------------------------------------

Buiten het winkelcomplex, een soort terras met kindertuin en wat beplanting.

Het is extreem warm, ik schat zo'n 40°C in de schaduw.

-------------------------------------------------------------

Een gedeelte van het winkecomplex, waar enkel eten en drinken wordt verkocht.

Je vindt ze er allemaal: Mc Donald, KFC, Wendy's, Taco Bell,...

----------------------------------------------------------------

De terugrit naar Phoenix verloopt vlekkeloos, maar het verkeer op de snelwegen is toch wat drukker. Gelukkig wijst de GPS feilloos de weg zodat we binnen de korste keren terug in ons hotel zijn. Uiteraard juist op tijd voor onze "free cocktail" aan het zwembad. Ik neem een margarita, een Mexicaanse shortdrink op basis van tequila.

Voor het avondeten besluiten we naar Cooperstown te gaan, het restaurant van de shock-rocker Alice Cooper. Dit is op 2 november 2010 voor een deeltje te zien geweest in het programma Plat Préféré met Jeroen Meus.
Opnieuw wijst de GPS de weg en we parkeren in een verlaten straat om de hoek nabij Cooperstown. De grote stad is leeg, een bedelaar helpt ons met de parkeermeter. We geven hem $2.00.

Bij de ingang van Cooperstown, het restaurant van Alice Cooper.

Buiten is een soort terras.

Er is echter niemand, ze zitten allemaal binnen.

------------------------------------------------------

De eigenlijke ingang van het restaurant.

-------------------------------------------------

Dit restaurant van Mr Cooper is vooral Mexicaans getint en sommige gerechten zijn ronduit zeer pikant. Dé attractie is natuurlijk als iemand een gigantische hotdog besteld. Met veel toeters en bellen wordt dit aangekondigd en roept alle personeel tesamen "THE BIG UNIT !!!".
De big unit is een 22 inch lange hotdog in een broodje (zeg maar brood) vergezeld van French fries en wat groenten. 22 inch is zowat 56 cm en dat is een héél grote hotdog...

Hier is hij dan: The Big Unit, een 22 inch of 56 cm lange hotdog.

Met veel lawaai wordt deze aangekondigd bij het verlaten van de keuken.

Alle personeel roept dan in koor: The Big Unit !!!

----------------------------------------------------------------------

Kijk maar naar dit filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=C86akA3G6rg

Er is veel volk en er is een wachttijd. Ik bekijk intussen de uitgestalde verzameling: gitaren van die en die artiest, kledij gedragen bij bepaalde optredens, affiches, enz...



Binnen in het restaurant. Het personeel heeft allemaal geschminkte ogen.

De zogenaamde Cooper-Eyes.

--------------------------------------------------------

2 verkopers van allerlei Alice Cooper prullen.

Ze hebben ook de Cooper Eyes van "The Master".

-----------------------------------------------------------------

Tijdens het wachten eventjes het interieur bekijken.

Er is een hele grote verzameling gitaren, affiches, kledij,...

-------------------------------------------------------------

Aan tafel bij Alice Cooper.

Het eten is er Mexicaans getint, soms wel redelijk pikant.

Een grote Budweiser hoort erbij

-----------------------------------------------------------------------------

Een kwartiertje later kunnen we aan tafel. Het eten is er gewoon en heel Amerikaans, aan de vette kant. De nadruk ligt vooral op: "heel veel". We krijgen dan ook elk een ruim bord eten en maken een grote Budweiser soldaat.

Na het eten kijken we nog wat rond. Zelfs de wc's zijn er speciaal. Het doet toch iets: ik heb de muziek van Alice Cooper goed gekend, vooral in de jaren '70 met de eerste groepsleden. En nu ben ik hier, in Phoenix en in het restaurant van Alice Cooper. Een hele ervaring...
Het restaurant begint leeg te lopen; als we vertrekken zit er niet echt veel volk meer.
We keren terug naar het hotel want morgen beginnen we aan de eerste rit van de rondreis.

To be continued...

Maandag 08/09/2010

Het vliegtuig van US Airways vertekt op tijd en 8 uur later landen we op Philadelphia International Airport. We moeten door een zeer scherpe kontrole en door "immigrations". Het blijkt allemaal geen probleem: Welcome to the United States. We zoeken onze volgende (binnen)vlucht en checken de bagage opnieuw in. Het gaat allemaal vlot.

In onze stamcafe "The Flying Tigers" in de vertrekhal van Zaventem Airport.

Wachten, wachten, wachten...

------------------------------------------------------------------------------

De Boeing van US Airways. het was niet eens een hele grote machine.

------------------------------------------------------------------------------

De luchthaven PHL van Philadelphia

------------------------------------------------------------------------------

Uiteindelijk moeten we nog 2,5 uur wachten en kunnen we op het gemak iets eten. Tijd om even naar huis te bellen; het tijdsverschil is 5 uur, dus dat valt nog mee.

De vlucht naar Phoenix vertrekt weer op tijd en vijf uur later landen we op Sky Harbor, de internationale luchthaven van Phoenix. We hebben 9 uur verschil met het thuisfront, waar het intussen al nacht is.
Het eerste wat uiteraard opvalt is de extreme hitte. Phoenix is een stad in de woestijn met in de zomer temperaturen van 35-40°C. Het is echter wel een droge hitte, waardoor het nog enigszins uit te houden is.
Een taxichauffeur die bijna geen Engels spreekt en bovendien de weg niet kent, brengt ons veilig en wel naar ons eerste hotel. Weliswaar met behulp van onze GPS, maar we gaan nu niet moeilijk doen.

The Hospitality Suite Resort,

409 North Scottsdale Road, Scottsdale, Arizona 85257.

Oef !!! We zijn er !

----------------------------------------------------------------------------------

Zicht op Scottsdale Road in Phoenix.

Alhoewel de 5e grootste stad van de US blijkt

het daar helemaal niet druk te zijn.

--------------------------------------------------------------------------

Het inchecken verloopt opnieuw probleemloos en met behulp van een plannetje maken ze ons wegwijs in het complex. Breakfast daar en op dat uur. Icemachine staat ginder en om 5 pm is het happy hour aan het zwembad. "If you hurry up, you can grab a free cocktail at the poolbar". Ze zijn zéér vriendelijk, maar dat zijn we gewoon van de Amerikanen.

We eten een kleinigheid in JJ's Sports Cantina en gaan daarna slapen. Het is 9.30u pm local time.

We zijn 24 en een half  uur op de baan en het is nu welletjes geweest.

To be continued...

Zondag 08/08/2010

Eigenlijk begint de reis al de dag voordien. Enige tijd geleden kwamen we tot de ontdekking dat we onmogelijk op tijd in Zaventem konden geraken, en daarom een dag extra moetsen inlassen met een overnachting in Bussel. We gaan namelijk altijd naar Zaventem met de trein.
De overnachting gebeurde in het Crowne Plaza en in de lobby liepen we daar onze nationale voetbalheld en Gouden Schoen winnaar Vincent Company tegen het lijf...
Om de dag af te ronden maakten we een wandeling door het toeristische Brussel met een avondmaal bij de Griek. Terug naar het Crowne Plaza en dan vroeg naar bed.
Op maandag 08/09/2010 vertrekken we naar Philadelphia en van daar met een binnenvlucht naar Phoenix, Arizona.

To be continued...

Het Crowne Plaza...

Stevige prijzen daar.

De lobby van het Crowne Plaza, nogal chique.

Voetballer van de nationale ploeg Vincent Company was daar aanwezig.